CST / 12/12/2019 / FINAŁ PROJEKTU CST: PREMIERA „SIMONE” / ANNA GODOWSKA / SŁAWEK KRAWCZYŃSKI

„SIMONE” Anna Godowska Sławek Krawczyński 

FINAŁ PROJEKTU 20:00

Podsumowanie projektu Centrum Sztuki Tańca w Warszawie 2017-2019: Paulina Święcańska, Agata Życzkowska – sala elektorska

„SIMONE” 

Anna Godowska / Sławek Krawczyński 

BILETY 20 zł https://bilety.mik.waw.pl/artist/view/id/16705

PREMIERA

Miejsce: Centrum Sztuki Tańca w Warszawie / Mazowiecki Instytut Kultury, ul. Elektoralna 12

Premiera w ramach Finału Projektu Centrum Sztuki Tańca w Warszawie 2017-2019

Taniec, choreografia: Anna Godowska

Scenariusz, reżyseria: Sławek Krawczyński

Muzyka, realizacja wideo, grafika: Peter Łyczkowski

Reżyseria świateł: Ewa Garniec

Produkcja: Stowarzyszenie Scena 96

Koprodukcja: Centrum Sztuki Tańca w Warszawie / Krakowskie Centrum Choreograficzne / Lubelski Teatr Tańca / Fundacja Chór Kobiet

„Simone” to solowy spektakl tańca w wykonaniu Anny Godowskiej, poświęcony postaci Simone Weil, wielkiej myślicielki i mistyczki XX wieku. Spektakl ten będzie zrealizowanym w tańcu portretem wewnętrznym tej niezwykłej postaci, odzwierciedlającym paradoksalnie spójny splot jej twórczości i życia. Simone Weil łączyła w sobie niepospolitą duchową siłę, przenikliwy intelekt, odwagę bezkompromisowej myśli ze słabym i chorowitym ciałem.  To przeciwieństwo  odzwierciedla jej najgłębsze idee i stanowi główny trop projektu.

Muzyka, skomponowana przez Petera Łyczkowskiego, odwołuje się do biograficznych motywów myślicielki oraz jej artystycznych fascynacji.

Podstawą pracy było pogłębione badanie biografii, filozofii, oraz kulturowych inspiracji myślicielki. Pod tym względem spektakl jest swoistym studium z zakresu kinestetyki myśli: chrześcijańskie symbole, pitagorejska matematyka, Iliada, chorał gregoriański, dialogi Platona  – zjawiska te, będące ważnymi odniesieniami dla myśli Simone Weil, stają się poprzez taneczne transpozycje – rytm, atmosferę i emocjonalną wibrację istotnymi elementami choreografii. Najistotniejszy trop wiedzie do samego serca świata Weil. Znajduje się tam, poddany nieubłaganej konieczności, człowiek i stojące przed nim zadanie – być może niewykonalne – ‘szaleństwo miłości’. Jest to esencja twórczości Weil, która wyznacza główny temat spektaklu.

Simone Weil fascynuje nas/ twórców spektaklu/ od wielu lat. Jej pisma mają dar wznoszący – a jednocześnie budzą sprzeciw, bowiem trudno jest zaakceptować własną znikomość wobec potęgi konieczności, a zarazem uznać tę konieczność za przedmiot miłości. Trudno nawet jest żyć z myślą o dysproporcji sił w tej konfrontacji. Ten opór uważamy jednak za jeden z głównych motywów pracy z tej prostej przyczyny, iż jest to opór całkowicie naturalny, bowiem, jak zauważył C.G. Jung „życie nie zna śmierci”, a praca Weil – niemal w każdym akapicie stawia nas wobec tej budzącej trwogę rzeczywistości. To jednak czyni jej dzieła ponadczasowymi. Czas apokalipsy, w którym żyła, przeminął , ale zasadniczy dylemat ludzkiego losu pozostał ten sam: w jaki sposób odpowiedzieć na ‚nieustępliwość konieczności’.  Aby odczuć tę sytuację, wystarczy kilka pojęć z jej słownika: siła, cierpienie, krzyż, nieszczęście, niedola, piękno, miłość i oto znajdujemy się w samym centrum ludzkiego losu. Zderzyć wielkość tych pojęć z kruchością jej fizycznego życia – to właśnie opowiedzieć o człowieku wobec wszechświata. Ten temat stanowi centralny punkt spektaklu. Jednak nie o samo cierpienie tutaj chodzi. Przeciwwagą jest pasja. Poryw, totalność i zarazem zwięzłość – taki jest styl Weil i ten styl stanowi artystyczną wytyczną dla naszej pracy.

Innym ważnym aspektem projektu są fascynacje Simone Weil, idee i obrazy, które szczególnie na nią oddziaływały, jak choćby postać Fedry, Hioba, Iliada Homera. Te  tropy okazały się bardzo cenne dla naszej pracy, ponieważ były one głęboko połączone z jej losem, stanowiły swego rodzaju mit spowijający jej życie, które spełniło się na ich podobieństwo.

Myśli Simone mają w sobie tak wielkie napięcie, iż wydaje się że za chwilę zapadnie cisza. Ewokują tajemnicę, świat bez pojęć i dlatego właśnie taniec jest najlepsza forma kontemplacji tej strony doświadczenia. Dzieło Simone to zuchwały akt świadomości, która w błysku natchnienia konstatuje Całość. Nasz spektakl ma być refleksem tego pięknego momentu w dziejach ludzkiego ducha.

Spektakl powstaje w oparciu o pogłębione badanie głównych motywów twórczości Weil, zrealizowane metodą twórczej pracy ze snami i nieświadomością. Ta prekursorska metoda rozwijana jest przez Sławka Krawczyńskiego i Annę Godowską od kilkunastu lat.